3 ژوئن 1966
«جمینی -9» با دو سرنشین به نام‌‌های «تاماس استافورد» و «یوجین سرنان»، سکوی پرتاب شماره 19 مرکز فضایی کاناورال را به مقصد مدار زمین ترک کرد. آنها باید ناو خود را به سفینه بدون سرنشین «آتدا» متصل می‌کردند اما نتوانستند این کار را صورت دهند، زیرا کلاهک بخش اتصال آتدا از آن جدا نشده بود.
این ناو سرانجام پس از سفری که 3 روز و 20 دقیقه طول کشید، در اقیانوس اطلس فرود آمد.
18 ژوئیه 1966
پرتاب سفینه «جمینی -10» با دو سرنشین به نام‌‌های «جان یانگ» و «مایکل کالینز» صورت گرفت. این ناو توانست نخستین الحاق موفق با یک سفینه بدون سرنشین را انجام دهد. در جریان این پرواز مایکل کالینز دو راهپیمایی فضایی 38 و 49 دقیقه‌ای انجام داد. کیهان‌نوردان این ناو، 14آزمایش مختلف در مدار زمین انجام دادند.
جمینی – 10، پس از 71 ساعت پرواز و 43 دور گردش به گرد زمین، در اقیانوس اطلس فرود آمد.
12 سپتامبر 1966
ناو کیهانی «جمینی-11» با دو سرنشین به نام‌‌های« چارلز کنراد» و «ریچارد گوردون» از سکوی شماره 11 کیپ کاناورال با یک موشک تایتان2 به مدار زمین پرتاب شد. ریچارد گوردون طی دو راهپیمایی که یکی 2 ساعت و 8 دقیقه و دیگری 33 دقیقه به طول انجامید ، رکوردی در راهپیمایی فضایی از خود به جا گذاشت.
ناو کیهانی جمینی-11 پس از سفری که 2 روز و 23 ساعت و 17 دقیقه و 8 ثانیه طول کشید، در اقیانوس اطلس فرود آمد.
12 نوامبر 1966
«جمینی-12» از سکوی شماره 19 مرکز فضایی کاناورال راهی مدار شد تا باز هم ردیابی و ملاقات با یک سفینه بدون سرنشین و آخرین تمرین‌‌ها را برای آغاز طرح سرنشین‌دار بعدی آمریکا یعنی آپولو به انجام رساند. این ناو زمین را یک بار دور زد. عمل اتصال دو ناو در دور سوم گردش جمینی-12 در مدار صورت گرفت.
«آلدرین» طی پرواز جمینی- 12، سه بار در فضا راهپیمایی کرد : 2 ساعت و 29دقیقه (در 12نوامبر)، 2 ساعت و 9 دقیقه (در 13نوامبر)، 59 دقیقه (در 14 نوامبر).
او همچنین سفینه خود را با کابل ویژه‌ای که 30 متر طول داشت، به ناو بدون سرنشین «آجنا-12» متصل کرد.
سفر جمینی-12 با مشکلات کوچکی همراه بود و سرانجام پس از 59 دور گردش در اطراف زمین، که مسافتی در حدود 9 میلیون کیلومتر را شامل می‌شد، در اقیانوس اطلس بر آب نشست.
با فرود جمینی-12، دومین برنامه سرنشین‌دار آمریکا به پایان رسید و ناسا در قدم بعدی برای سفر به ماه آماده شد.
